Op 2 november jongstleden heeft Van Werven Infra & Recycling afscheid genomen van een icoon. Na 43 jaar in de afval-/recyclingsector werkzaam te zijn geweest, waarvan de laatste veertien jaar bij Van Werven, gaat voormalig CEO Ton van der Giessen het volgens eigen zeggen “iets rustiger aan doen”. Van een definitief afscheid uit de recyclingsector is overigens geen sprake. Ton blijft aan de zijlijn betrokken en wil de sector nog graag volwassen zien worden.
Afscheid CEO Ton van der Giessen
“In 1980 ben ik per toeval de afvalsector ingerold als junior vertegenwoordiger”, begint Ton. “Afval werd in die periode vooral naar stortplaatsen gebracht en zo her en der zag je de eerste verbrandingsovens opkomen. Pas rond de eeuwwisseling werd een grote stap gezet richting recycling van afval, mede door de veranderende wet- en regelgeving. Er kwamen heffingen op het storten van afval. Later mondde dat uit tot een algeheel stortverbod. Desondanks ben ik nog altijd van mening dat de recyclingsector zich in de pubertijd bevindt. Het is bij lange na nog geen volwassen markt. We verbranden nog te veel recyclebare materialen.”
Exponentiële groei
Ton heeft tijdens zijn carrière de recyclingsector zien opkomen en een groot deel van de ontwikkelingen meegemaakt. Sinds zijn aantreden ruim veertien jaar geleden bij Van Werven heeft hij de plastic recyclingactiviteiten verder opgetuigd en uitgebouwd tot de solide business unit die het nu is. Na een jaar als interim-directeur voor alleen de plastic recycling werd hij benoemd tot CEO om het gat te overbruggen tussen de tweede en derde generatie van het familiebedrijf. Een gouden zet, zo blijkt. Onder zijn supervisie is het bedrijf exponentieel gegroeid in vrijwel alle takken van sport. “We kunnen met elkaar als team terugkijken op een mooie periode voor het familiebedrijf”, zegt hij trots. “Want zulke mijlpalen bereik je niet alleen, dat doe je met een prachtige groep van inmiddels 850 medewerkers, waarvan 450 werkzaam in de plastic recycling.”
Wet- en regelgeving
De markt is sinds 1980 heel sterk veranderd, mede door de wet- en regelgeving. “Daar hebben wij uiteraard op geanticipeerd”, erkent Ton. “Het bood kansen om iets anders met afval te doen dan rechtstreeks naar de stortplaats te rijden. Bouw- en sloopafval is daar een mooi voorbeeld van. Inmiddels wordt 95% gerecycled, dankzij wet- en regelgeving en met name de belasting die op storten werd ingevoerd. Vervolgens zijn we ook naar andere stromen gaan kijken. Oud papier en glas worden van oudsher al gerecycled. Bij heel veel andere stromen is het moeilijk om het businessmodel rond te rekenen, maar wordt er door wet- en regelgeving toch sturing aan gegeven. Denk aan de producentenverantwoordelijkheid voor wit- en bruingoed, die producenten en importeurs verplicht tot het inzamelen en verwerken van afgedankte elektrische en elektronische apparaten. Met die regelgeving wordt het gat overbrugd om het recyclen ervan dicht te kunnen rekenen.”
Recycled content verplichting
“Desondanks verbranden we nog steeds veel te veel recyclebaar afval,” herhaalt Ton nog eens. “Al bij het ontwerp van een product moet de fabrikant rekening houden met wie straks de gerecyclede grondstof van dat product koopt en hoe dat toegepast kan worden. Bij plastics is dat nog steeds een traject dat sterk door kosten gedreven wordt. Een primaire grondstof is goedkoper en dan zie je dat de keuze wordt gemaakt voor grijs in plaats van groen. Hier missen we nog aanvullende regelgeving, zoals een recycled content verplichting, waar overigens wel over gesproken wordt in de Europese Unie. Maar voordat zo’n regeling er komt, zijn we jaren verder. Terwijl in die tussenliggende periode ook iets moet gebeuren. Het vraagt om inzicht in de markt, aan de voor- en achterkant. Maar ook inzicht in techniek. Hoe maak je van die afvalstromen mooie grondstoffen die eenduidig en niet verontreinigd zijn en geaccepteerd worden door de industrie. Dat kunstje beheerst Van Werven als geen ander. In binnen- en buitenland. Met dank ook aan aandeelhouders die geloven in een lange termijn businessmodel. Dat is het mooie van een familiebedrijf die eerder een generatie vooruitkijkt dan een rapportageperiode.”
Meer stabiliteit
Door aanvullende wetgeving, zoals de recycled content verplichting, zal er uiteindelijk meer stabiliteit en evenwicht ontstaan tussen plastic afval en de afzet van recyclaat, verwacht Ton. “Dergelijke wetgeving stimuleert dat recyclebaar afval niet in de oven belandt omdat het toevallig goedkoper is. Uiteindelijk moet er een verbod komen op het verbranden van recyclebaar afval. Pas dan creëer je een volwassen marktmodel. Alles wat je vandaag verbrandt, kan je in de toekomst niet meer recyclen.” En ook die ontwikkeling hoopt Ton nog mee te maken. “De periode bij Van Werven was de mooiste periode uit mijn arbeidzame leven, maar ik ga natuurlijk niet stilzitten”, lacht hij en vertelt dat hij al een aantal mooie aanbiedingen heeft gehad voor functies in de raad van advies of commissarissen. “Maar ik zie mezelf ook wel als bestuurder van een brancheorganisatie.” Zover is het nog niet, want Ton heeft zich aangesloten bij vrijwilligersorganisatie PUM die zich inzet voor een duurzame groei van bedrijven in opkomende landen. “Ik probeer op verschillende manieren nog haakjes te houden met de recyclingsector om op die manier, wellicht iets meer aan de zijlijn maar wel betrokken, de markt volwassen te zien worden. Als dat nog zeven jaar duurt, maak ik de vijftig jaar in deze sector nog vol.”
Ton zijn taken bij Van Werven Infra & Recycling zijn opgesplitst. Wilfred van Werven, de oudste van de derde generatie, is benoemd tot CEO, terwijl Eric van Roekel is benoemd tot managing director van de afdeling plastic recycling.